Prolog.

     Biegnę przez las, co chwilę potykając się o połamane gałęzie i zdradliwe korzenie wysuwające się z ziemi jakby specjalnie po to, by owinąć mi się wokół kostki i wciągnąć do środka.
Krzyczę z przerażeniem, ale tym razem też nikt mnie nie słyszy. Czuję na karku zimy oddech śmierci. Pęd powietrza rozwiewa moje włosy, idealnie czarne, jak krucze pióra. Uderzam ramieniem o pień sosny, którą ledwo udaje mi się ominąć. Igły sypią się z drzewa zostawiając za mną zieloną mgiełkę. Słyszę szelest towarzyszący zakapturzonej postaci. Jej stopy nie dotykają podłoża. Unosi się tuż nad nim i niemal płynie w powietrzu.

      Staram się przyspieszyć i zmylić ciemną postać za mną. Manewruję między drzewami, skręcam. Dostrzegam słabe światło. Rzucam się pędem w tamtą stronę, pełna nadziei na ciepło i bezpieczeństwo. Nie wiem, co sobie wyobrażam uciekając przed samą śmiercią, ale nie mam czasu na głębsze przemyślenia. Kruche gałązki i suche liście trzaskają pod moimi stopami. Nie zwracam uwagi na nieprzyjemny dźwięk rozlegający się, gdy zgniatam grzyby, ani na obrzydliwe chrupanie, kiedy depczę niewinne żuki, które nieumyślnie stają mi na drodze.

      Chciałabym móc powiedzieć, że wiem dokąd biegnę. Ale na razie moim jedynym celem jest coraz wyraźniejsze światło błyszczące w oddali. Gdyby tylko śmierć nie deptała mi po piętach. Ale ona nie ma zamiaru zrezygnować, a do tego wygląda na to, że ani trochę się nie męczy. Szczęściara. Za to ja jestem wyczerpana i już tylko adrenalina trzyma mnie na nogach. Zbieram całą swoją siłę i przyspieszam jeszcze bardziej, byle dalej od tego przeklętego miejsca. Byle dotrzeć do światła.

      Nagle patrzę w stronę jaśniejącego punktu i mało brakuje, żebym zatrzymała się z zaskoczenia. Zauważam, że błyszcząca kropka ani trochę się nie zbliżyła, chociaż przebiegłam już spory kawałek. Pędzę dalej, ale wciąż zachowuję tą samą odległość i nie mogę podbiec bliżej. Zerkam przez ramię i widzę kawałek czarnego materiału nie więcej niż kilka metrów za mną. Moje nogi ledwo wytrzymują a serce niedługo się zatrzyma. Umysł szaleje w poszukiwaniu drogi ucieczki, której za nic nie może znaleźć.
- Zwolnij, Silver- mamrocze postać za moimi plecami, a ja sztywnieję na dźwięk swojego imienia.- Widzę, że jesteś zmęczona.
      Szok spowodowany tym, że zawołała mnie po imieniu sprawia, że zwalniam, ale natychmiast wracam do poprzedniego tempa. Za późno, już prawie mnie dogania.

      Kątem oka dostrzegam czarną plamę po prawej. Skręcam gwałtownie i przebiegam między drzewami. Widzę kępę zieleni i desperacko rzucam się ku niej. Próbuję uspokoić oddech, żeby nie było mnie słychać. Ciemna postać przechodzi obok i obchodzi roślinę dookoła. Mówią, że w takich chwilach całe życie przelatuje przed oczami. Ale ja czuję tylko pustkę, pożerającą mnie od środka. Widzę największe błędy, jakie popełniłam, myślę o tym, co bym zrobiła, gdybym miała szansę. Ale to wszystko oszustwo. Bo przecież miałam już swoją szansę, ale jej nie wykorzystałam. Miałam całe 16 lat na robienie wszystkiego. I nie zrobiłam nic. Nie przeprosiłam mojego przyjaciela za to, że byłam taką idiotką bez uczuć. Nie zakochałam się, łamałam serca i zabiłam kogoś. Tak, zabiłam. Moją matkę, dokładniej. W samoobronie, chociaż policja w to nie wierzy. Ale ja do końca będę to pamiętać.

Mama przy lodówce.

Nóż w jej ręce.

Ostrze wymierzone w moją stronę.

„Jesteś potworem. Zimnym bezuczuciowym monstrum.”
Brązowe oczy.

Zimna stal w mojej dłoni.

Krew. Dużo krwi.

Zalewa wszystko.

Wszystko.

      Nagle słyszę szelest. Rozlega się tuż za mną. Czuję lodowaty podmuch na karku, drżę. Z zimna, z przerażenia, z zaskoczenia. Za moimi plecami krzaki się rozsuwają. Odwracam się i szarpię gwałtownie, po czym zamieram, patrząc w puste oczodoły, z których wypływa czarna mgła.



No więc tak, właśnie, dobrze widzicie, PROLOG. xd Mam nadzieję, że Wam się podobał i zaciekawił Was na tyle, że jeszcze tu wrócicie :) Zapraszam do komentowania, bo to bardzo pomaga mi w pisaniu,m chcę wiedzieć co zmienić, czy pomysł Wam się podoba itp. :) Oraz do obserwowania, żeby być na bieżąco ;)
Pozdrawiam,
Weronika ;3